"Je hebt macht over je geest – niet over de buitenwereld. Realiseer je dit, en je zult kracht vinden." - Marcus Aurelius
Afgelopen maandag was het overdag prima weer hier in Nederland, maar ‘s avonds laat begon het toch flink te rommelen in de atmosfeer. Het ging flink tekeer - onweer, bliksem, alles d'r op en d'r aan. Voor ons als gezin bracht dit mooie momenten met zich mee.
Ons dochtertje werd wakker toen m’n vrouw en ik naar bed gingen, en we besloten dat ze lekker bij ons in bed mocht slapen. Echter, voordat we de binnenkant van onze ogen gingen bekijken - eerst even onweer kijken.
Er was totaal geen paniek, slechts fascinatie. Tijdens de verwondering werd het zelfs een soort van zenmomentje waarbij ons gezin één werd. Behalve m’n zoontje dan, die jongen slaapt overal doorheen. Niet wakker te krijgen. Laat maar lekker slapen.
Als vader vond ik dit zo’n typisch momentje vol onverwachte wijsheid. Dit zijn nu dingen die ik graag deel en vastleg.
We zaten met z’n drieën op bed, Mila hing helemaal tegen d’r moeder aan, en ik zat wat dichter bij de rand. Met m’n voet hield ik het gordijn zo ver mogelijk open zodat we het schouwspel in de lucht goed konden zien.
We besloten er een leerzaam momentje van te maken in plaats van iets om bang voor te zijn. Angst is ook iets wat we (aan)leren. We spraken over het onweer en legden de natuurlijke verschijnselen uit op een manier waarvan we het idee hadden dat Mila het kon begrijpen.
De klappen van de donder maakte haar niet bang. Het riep slechts vragen op. Ze voelde zich uiteraard ook veilig bij ons. Ze wist dat de bliksem haar niet kon raken omdat ze bij papa en mama zit.
Nadat ik terugdacht aan die nacht, bedacht ik me ineens dat er nog veel meer uit te halen viel. Want op dat moment dat we met z’n drieën naar buiten staarden, deed niets anders ertoe. Het was een klapper (woordgrapje) van hoe krachtig het ‘nu’ eigenlijk is.
Er is ook niets anders. Kids kunnen dat zo ongelooflijk goed, dat in het ‘nu’ zitten. Onze katten ook, trouwens. Zij kunnen dat een stuk beter dan wij, volwassenen die het allemaal ‘zo goed weten’. Velen van ons zijn meer bezig met overleven van ‘interne stormen’ dan simpelweg te genieten van wat is. In het nu is er vaak vrij weinig aan de hand.
Het leven zit vol met keuzes. Soms kun je het leven zelf als een storm ervaren. Doe ik ook wel eens. Maar in elke storm zit een les verstopt. Ik kan kiezen om te proberen te vechten tegen de storm, terwijl ik diep van binnen weet dat het eigenlijk geen enkele zin heeft. Ik kan ook kiezen om de storm te laten overwaaien, wetend dat ik geen invloed heb op het externe.
Die laatste realisatie heeft me al zo vaak geholpen om tegenslagen te doorstaan.
Stormen komen toch wel. Net zoals onverwachte rekeningen. Net zoals die ene vriend die altijd onaangekondigd langskomt, of je auto die het onverwachts begeeft (dat hebben wij nu bijvoorbeeld). Maar weet je, met een beetje geluk plus een hoop liefde (en misschien een paraplu of twee) is er uiteindelijk niets dat we niet samen kunnen doorstaan.
Voor wat het ‘nu’ betreft - heb ik een hart zo vol met dankbaarheid dat je zou denken dat het Kerst was. We zijn gezond en mogen ervaren om levend te zijn. Dit zijn dingen die vanzelfsprekend lijken, maar dat absoluut niet zijn.
Dit werd vandaag weer eens bewezen door een verschrikkelijk bericht van een van m’n collega’s. Hij had onze manager opgebeld dat z’n vader plotseling is overleden, waarna onze manager dat met ons deelde. Dat ‘plotseling’, raakte me snoeihard. Een duidelijk voorbeeld van de onvoorspelbaarheid van het leven.
Toen ik te weten kwam dat mijn moeder kanker had, was ze binnen 9 weken dood. Wat zijn nu 9 weken? Ik was slechts 18 jaar oud, mijn moeder 41. Van een moment dat je nog niets weet, naar het besef dat ze ziek is - en 9 weken later blies ze haar laatste adem uit in onze toenmalige woonkamer terwijl ik haar vasthield. Ik herinner me dat nog als de dag van gisteren, en zal het ook nooit vergeten.
Één ding is me duidelijk, en zonder al te dramatisch over te komen ga ik dit proberen te verwoorden:
We zouden ieder afscheid moeten nemen met de kennis dat het mogelijk de laatste keer is dat je die persoon hebt gezien.
Ik bedoel niet dat we bij ieder vertrek in tranen uit moeten barsten, maar dat we bewust zijn dat het leven en het wederzien absoluut niets vanzelfsprekend is. Met dat besef ontstaat er een dankbaarheid die je eerder niet had. Een nieuw niveau van waardering van je geliefden en de mensen om je heen.
Nou, wat zo’n terugblik op een paar minuten bliksem kijken allemaal wel niet teweegbrengt, hè? Zo zie je maar, denken heeft zin. Wat denk jij ervan? Wat ik wil overbrengen is slechts een stukje bewustwording.
Leef echt. Leef bewust. Leef intentioneel. Begin vandaag.
Als mijn woorden een snaar bij je hebben geraakt of als je dit waardevol vond, denk er dan eens over na om me wat liefde te geven - trakteer me op een kopje koffie (het is een stuk voordeliger dan therapie)!
En wist je dat deze post er veel mooier uitziet in de Substack app?
Share this post